Uitgenodigd door de Stichting Anthonie Keldermans Concerten brachten zij een programma met de meerduidige titel: “Inspiring Bach”.
Bach inspireerde tijdgenoten en vice versa, de beide musici waren, zoals Thomas Triesschijn in zijn inleiding aangaf, zeer door Bach geïnspireerd.

Deze inspiratie was in hun interpretatie evident waarneembaar. In het eerste stuk, de 1e Suite van Charles Dieupart, was direct duidelijk wat het sleutelwoord van het concert zou zijn, nl. “nuance”.
Inhoudelijk is deze term, die niet toevalligerwijs een Franse is, in essentie waar het in het Franse repertoire om gaat. Thomas Triesschijn is in het aanbrengen van nuance een ware meester. Zijn uiterst expressieve spel met toevoeging van allerlei “agréments” raakte de essentie van de “Esprit Français” tot in de kern.
Elke dans van de Suite werd in zijn wezen “gedanst”. Naar het scheen soms letterlijk, want de zeer beweeglijke blokfluitist voerde welhaast een choreografie van voetbewegingen uit.

Clavecinist Aljosja Mietus, die, als vele klavierspelers, meer van het flegmatieke type is, soleerde in de 4e Engelse Suite van Bach. Hij liet deze voorafgaan door de 4e Prélude van François Couperin, daarmee het verschil aantonende tussen dit Franse vrij preluderende stuk en de strenge contrapuntische evenknie van Bach. Zijn spel kenmerkte zich door evenwichtige nuancering, zowel binnen de dansvormen als in de contrastwerking tussen de delen van de Suite.

De beide musici speelden twee composities van Bach die zijn bewerkt voor blokfluit en clavecimbel.
Het trio in F is een bewerking van de 5e Triosonate voor orgel in C. Het was een feest deze sprankelende sonate door het duo Triesschijn-Mietus te horen worden gespeeld. Niet alleen technisch zijn ze zeer op elkaar ingespeeld, ook muzikaal bewijzen zij een overtuigende eenheid te vormen.
Dat gold zeker ook voor de bewerking van de 2e Suite voor luit van Bach. Het was ronduit imponerend hoe de Sarabande door Thomas Triesschijn uiterst genuanceerd “empfindsam” werd voorgedragen, waarna hij als een acteur snel van emotie veranderde in de uitbundige dansante Gigue.

Dit concert gehoord hebbende is het niet verwonderlijk dat deze begaafde musici onlangs in de finale van het Händel Wettbewerb in Göttingen stonden.
De sympathieke musici namen het langdurige applaus dankbaar in ontvangst. Het publiek bleef nog minutenlang in stilte, als in trance, in de voormalige Raadzaal nagenieten van de ervaren eminente artistieke prestatie.

Door Jan de Viet